Laten we eerst een paar jaartjes teruggaan in de tijd.
Opgegroeid in de Kempen en met de paplepel meegekregen om steeds met veel liefde om te gaan voor de dieren om ons heen.
En dat waren er wel wat: honden, katten, kippen, konijnen, eenden, en een hele wei vol paarden aan de overkant.
Wat mijn hartje toen al sneller deed slaan, waren precies deze diertjes. Ik verzorgde alle dieren in nood, kittens & kuikens, pups & veulens, uit de nest gevallen of gewonde vogeltjes, regenwormen, sprinkhanen en vlinders..alles wat mijn pad kruiste en waar ik mij over kon ontfermen.
De honden die we hadden waren toen “op den buiten” veelal functioneel: ze zaten dag & nacht buiten en moesten waken. Wat ze konden was belangrijker dan hoe ze eruit zagen, en het waren eerder de katten in huis die als echte gezelschapsdieren werden aanzien.
Van dogwalkers hadden we toen nog nooit gehoord, al gingen we wel vaak zelf op stap met de honden in de velden en bossen in de buurt.
In de jaren 90 overleed mijn prachtige pluspaard, hij brak zijn been en kon zo niet verder leven. Daar hield voor mij het paardenleven op, en begon mijn Antwerpen avontuur: daar zou ik gaan studeren, en uiteindelijk ook blijven.